Sohail’s Star - Comet

سلام ای غروب غریبانه دل
سلام ای طلوع سحرگاه رفتن
سلام ای غم لحظه های جدایی
خداحافظ ای شعر شبهای روشن
خداحافظ ای قصه عاشقانه
خداحافظ ای آبی روشن عشق
خداحافظ ای عطر شعر شبانم
خداحافظ ای همنشین همیشه ام
خداحافظ ای داغ بر دل نشسته
تو تنها نمی مانی ای مانده بی من
تو را می سپارم به دلهای خسته
تو را می سپارم به مینای مهتاب
تو را می سپارم به دامان دریا
اگر شب نشینم اگر شب شکسته
تو را می سپارم به رویای فردام
به شب می سپارم تو را تا نسوزد
به دل می سپارم تو را تا نمیرد
اگر چشمه واژه از غم نخشکد
اگر روزگار این صدا را نگیرد
خداحافظ ای بر غبار دل من
خداحافظ ای سایه سار همیشه
اگر سبز رفتی اگر زرد ماندم
خداحافظ ای نوبهار همیشه

پ.ن:
۱. غروب عاشورا! خیلی تلخ!
۲. این آهنگ هم تلخترش می کنه! دانلود کنید
۳. فصل امتحانا شد و وقت حساب، روز حساب چطوره؟ ترس از مرگ، بهت، خستگی، و سلام هایی که شاید آخرین ها باشن!
۴. خدایا! غفلت ها رو ببخش، دلم گرفته …

این چند وقت انقدر از طریق آف لاین های مسنجر و یا sms، تبریک های بی مصرف سال نوی میلادی شنیدم که دیگه شاکی شدم و مجبور شدم از این فرهنگ خودباختگی خودمون که شده خودباختگی فرهنگی حرف بزنم!
هرچی سرمون بیاد حقمونه! ما بی فرهنگ شدیم! ببخشید، بهتره بگیم فرهنگ ناب خودمون رو از دست دادیم، ما تاریخ خودمون رو فراموش کردیم، تو حال غرق شدیم و به فکر کلاس گذاشتنیم با تبریک های الکی سال نوی میلادی و ولنتاین و …
ما فرهنگ خودباختگی رو هر روز داریم ترویج میدیم! و از ماست که بر ماست …

خودباختگی فرهنگی
یعنی سال نوی میلادی را به هم تبریک گوییم و رسومات عید نوروز خود که سال های سال زودتر از میلاد مسیح برگزار می شده را سنت های از دور خارج شده و کهنه می خوانیم!
یعنی به جای استفاده از لغات ناب ایرانی، از لغت های عجیب و غریب انگلیسی و عربی و … استفاده کنیم تا بگوییم: آره، ما هم هستیم!
یعنی مثنوی مولوی را در کتابخانه بگذاریم تا خاک خورَد و به دنبال عرفان از طریق کتاب های پائولو کوئیلو باشیم!
یعنی ایلیاد و ادیسه را بارها بخوانیم و در بین دوستان نقد و تحلیل کنیم، اما ندانیم فردوسی چه حماسه ای ساخته …
یعنی جملات قصار بزرگان شرق و غرب را از حفظ به دیگران بگوییم و درس های آموزنده نتیجه گیری کنیم، اما حتی یک جمله از این همه بزرگ ایرانی را از بر نباشیم!
یعنی تاریخ تولد و مرگ فلان مثلا بزرگ غربی را بدانیم و در روز وفاتش جمله ای از او به دیگران هدیه دهیم و یادش را گرامی بداریم، اما حتی تاریخ مرگ حافظ را ندانیم و یک بیت شعر از او نگوییم!
یعنی …
یعنی مرگ باورهای اصیل یک ملت …
و ما! در حال مرگیم …

شخصیت ها فرهنگ رو می سازند و فرهنگ شخصیت ها رو!

پ.ن: در حد و اندازه های این جور نوشته ها نیستم، اما این بار واقعا بهم سخت گذشت!

چشم در چشم آسمان دوختم!
هوای دلم مانند هوای ابری و بارانی آسمان است،
خوش به حال آسمان که می گرید،
و من جرات ریختن حتی یک قطره اشک را هم ندارم …

پ.ن:
۱. بارون زمستونی همه جا رو شست و ناب و پاک کرد و من به این نابی قبطه می خورم!
۲.  خیلی خستم! خیلی!
۳. راستی! زمستون اومد! مبارکه …

برف،
بحران مالی،
و دیگر هیچ!

پ.ن:
۱. زمستون نزدیکه :)
۲. شب، سکوت، برف!
۳. ساعت ۰۰:۰۰
۴. خسته از کار و درس و شاید تنهایی!

یکی از قشنگ ترین پاییزهایی بود که در عمرم دیدم! همه ی درخت ها رنگ های زرد و نارنجی و قرمز به خودشون گرفتن و آروم آروم برگ ها هبوط کردن و زیبایی خلق کردن با رنگ های ناب خدایی! اما بی صبرانه در انتظارم از کنار این پاییز شوم مثل پاییزهای دیگه بگذرم و به زمستون زیبا و سفید برسم!
هیچوقت پاییز رو دوست نداشتم، حتی با تمام زیبایی هاش!

به قول “اخوان”:
پاییز جان! چه شوم، چه وحشتناک
پاییز جان! چه سرد،‌ چه درد آلود
چون من تو نیز تنها ماندستی
ای فصل فصلهای نگارینم
سرد سکوت خود را بسراییم
پاییزم! ای قناری غمگینم

منم تنهات می گذارم و به سمت زمستون ناب حرکت می کنم و به خاطره ها می سپارمت!

پ.ن ها:
۱. سوال! ما به سمت فصل ها میریم یا فصل ها به سمت ما میان؟
۲. خیلی وقته که می خوام بنویسم اما عقل و دل و دستم یکی نمیشه!
۳. زندگی با تمام سختی هاش ادامه داره!
۴. یه کم خستم! :|
۵. جواب نظرات دوستان هم در همون قسمت نظرات داده میشه!

خدایا!
ذهنم پریشان است،
قلبم بی قرار
افکارم شوریده اند و
من درمانده ام،
پس رشته ی زندگی ام را
به دست های امن تو می سپارم ….

…. توفان می خوابد
و آرامش تو حکمفرما می شود ….

ای خدایی که همه دلها به نام تو آغاز می شود و همه عشقها از نگاه تو سرچشمه می گیرد!
ای خدایی که واژه ها را آفریدی و به درختان توفیق دادی که مداد شوند، به کاغذها همنشینی با شعرها را عطا فرمودی!
ای خدایی که برای خوشبختی دریاها باران را دمادم فرو فرستادی و به خاطر گلِ روی خورشید به کوه ها گفتی هرگز راه نروند!
یک روز دروازه های ابدیت را به روی من باز کن، بگذار دمی در کوچه های بهشت بیاسایم ….
ای خدایی که سراغت را از شمع ها می توان گرفت و ستاره ها به شوق تو می درخشند!
ای خدایی که همه پیچک ها تو را می خوانند و همه جاده ها دوست دارند به تو ختم شوند!
روح مرا مثل پر پروانه ها زیبا کن و مرا در میان گرگ های نفس و گناه تنها مگذار ….
ای خدایی که از تمام باغ ها زیباتری و زیبایی آفرینه ها را دوست داری!
ای خدایی که گلها را همسایه دائمی من قرار دادی تا روزهای خوشبوی ازل را فراموش نکنم!
ای خدایی که هر روز و هر شب پشت پلکهایم می آیی و چشمهایم را با خود به ملکوت می بری!
دلم را مالامال از عشق آینه ها کن و ابرهای مسافر را به سوی باغچه ام بفرست ….
ای خدایی که عاشق ترینِ عشاقی و عشق را در کالبد انسان دمیدی!
ای خدایی که مرا فرمان دادی عاشق شوم و زندگی را در من جاری نمودی!
ای خدایی که “او” را در مسیر مبهم زندگیم قرار دادی تا قدم در راه سبز تو بگذارم!
مرا از وجود پاکش بی نصیب مگذار، مرا قابل کن باز هم چشم هایش را خیره شوم، دلم را غرق در عشقش کن تا زندگی را دریابم، تو را دریابم ….
دریاب مرا!
آمـــــــــــین ….

پ.ن ها:
۱. و امشبْ شبْ شبِ قدرست و قدرِ شب نمی دانم!

دوش وقت سحر از غصه نجاتم دادند *** و اندر آن ظلمت شب آب حیاتم دادند
چه مبارک سحری بود و چه فرخنده شبی *** آن شب قدر که این تازه براتم دادند

۲. فردا صبح، بزرگ مردی ضربت می خوره و من هنوز بعد از ۲۳ سال نشناختمش!

علی را وصف در باور نیاید *** زبان هرگز ز وصفش بر نیاید

۳. به همین سرعت ۷۱۰ روز از اولین شب قدر دو نفره گذشت!
۴. این شبا همه جوره بزرگه! داریم به شب بیست و یکم می رسیم و جمله ی معروفی که ۷۱۲ روز پیش تکونم داد: “اگر می توانستم مجازاتت کنم، از تو می خواستم به اندازه ای که دوستت دارم، دوستم بداری ….”
۵. امشب بی هیچ دلیل (شایدم هم یک دنیا دلیل!) شبی پر اضطراب رو دارم می گذرونم! حتی قرص ها هم آرومم نمی کنن! دوست دارم زار زار گریه کنم، اما …. می دونم دوای دردم چی هست و کی هست، بازم اما ….
۶. برام دعا کنید، منم برای بانو دعا می کنم!
۷. خدایا! تو بزرگی، تو ببخش؛ خدایا! تو حکیمی، تو دوا کن؛ خدایا! راه رشد و بیداری و پیشرفت ما رو مهیا فرما ….
۸. خدایا! دوستت دارم ….
۹. بانو! دوستت دارم …

بالاخره روز دفاع من رسید و راهی پرند شدیم!

همیشه از اینکه توی یک جمع سخنرانی کنم می ترسیدم، اما این بار هیچ استرسی نداشتم! راحت راحت!
قرار بود دفاع ساعت ۹ شروع بشه، اما خب، تا اساتید و دوستان بیان شد ۹:۴۵، منم مشغول تنظیمات تصویر روی دیوار!
۹:۴۵ جلسه شروع شد! شروع کردم در مورد موضوع کار شده صحبت کردم و همینطور حرف می زدم تا آخر کار که مونده بود سوالات اساتید!
اساتید هم سوالاتشون رو شروع به پرسیدن کردند و من هم مشغول جواب ….

بی خیال دیگه، خیلی خوب بود و استادا اساسی کیف کردن D:

پ.ن ها:
۱. ۲۰ شدم!
۲. روز بزرگی بود، خودم از کار خودم خوشم اومد!
۳. تا چند روز دیگه در مورد پایان نامه تو قسمت “کار-فارسی” بلاگ می نویسم.
۴. داریم به یه شب بزرگ نزدیک میشیم ….

امروز قرار بود بالاخره از پایان نامم دفاع کنم! دیشب هم مدام داشتم power pointی که آماده کرده بودم رو مرور می کردم! استرس، آخر شب به سراغم اومده بود و نگران بودم! قرار بود زحمت تقریبا ۱ ساله رو به نمایش بگذارم؛ و این چند شب که سنگین و سخت گذشت!
و ناگهان ساعت ۱۲:۴۵ شب یکی از استادا اعلام کرد نمی تونه بیاد و خلاصه اینکه جلسه افتاد ۲شنبه! امروز هم رفتم دانشگاه تا زمان رو برای ۲شنبه هماهنگ کنم!

کارا انجام شد و حالا منتظر ۲شنبه هستم! شاید حکمتی بود که برنامه ی امروز عقب افتاد!
…. شاید که چو وا بینی، خیر تو در این باشد
این رو خیلی وقته یاد گرفتم!

بعد از اینکه دفاع کردم حتما تو قسمت فارسی بخش کارهام در موردش توضیحاتی میدم!
فعلا یا حق :)

پ.ن ها:

۱. خدایا تو مهربانی، تو ببخش ….
۲. هر روز نزدیک تر میشیم به یه شب بزرگ، که …. :|
۳. دقایقی تو زندگی هستن که دلت برای کسی اینقدر تنگ میشه که میخوایی اونو از رویات بکشی بیرون و توی دنیای واقعی بغلش کنی  ….

خدایا!
تمام دلتنگی هایم به واسطه ی تکرار نام تو به التیام می رسد ….
تمام حرف های بی معنی ام با ذکر نام تو معنا می گیرد ….
تمام سیاهی شب هایم به عشق تو روشن می شود ….

خدایا!
تو تمام احساس دردی که زخمی و بی دفاع نمی توانم فریادش کنم ….
تو تمام ناگفته های بغض آلودی که با حسرت و اشک می گویمش ….
تو و تنها تو پناه منی وقتی که نمی شود گفت ….
نمی دانم چگونه لابه کنم تا بدانی مجروحم
زخمی نا مهری ها

خدایا!
دستانم را به دستاویزت برسان
و از کینه خالی کن دلم را
که بسیار آزرده اند مرا

خدایا!
دریاب مرا وقتی غرق اندوه دنیایم

خدایا!
اگر تمام غوغای روز به آرامش شب ختم نمی شد ….
اگر جنبش بهاران به خفتن پاییز راه نداشت ….
و کوچه باغ ها به انتهای باغ نمی رسید ….
اگر پایان یک روز ابری ، طلوع آفتابی دیگر نبود ….
اگر برای آرام کودک مامن آغوش مادر نبود ….
اگر خروش چشمه به دریا نمی رسید ….
خدایا و اگر تو نبودی …. اگر تو نبودی

چه می شد؟

               خدایا اگر می خواستی هیچ کدام نبود
خدایا اگر می خواستی ….

پ.ن:
۱. ماه خدا رسید! چقدر منتظر این ماه بودم! ماه زندگی و خود شدن، ماهی پر از خاطره برای من!

۲. این ماه رو دوست دارم، نه برای افطاری! برای پیش از افطار، زمانی که شجریان می خونه: «ربنا لا تزغ قلوبنا بعد إذ هديتنا وهب لنا من لدنک رحمة إنک أنت الوهاب»
«پروردگارا! دلهایمان را، بعد از آنکه ما را هدایت کردى (از راه حق) منحرف مگردان، و از سوى خود، رحمتى بر ما ببخش، زیرا تو بخشنده اى»
و چه لحظه ی با شکوهی هست خواندن این دعاها با صدای آسمانی!

۳. ۵ روز دیگه جلسه دفاع از پایان نامم هست و پر از کار و پر از استرسم! اما یه آرزو دارم!

۴. التماس دعا

۵. …