Sohail’s Star - Comet

این چند وقت انقدر از طریق آف لاین های مسنجر و یا sms، تبریک های بی مصرف سال نوی میلادی شنیدم که دیگه شاکی شدم و مجبور شدم از این فرهنگ خودباختگی خودمون که شده خودباختگی فرهنگی حرف بزنم!
هرچی سرمون بیاد حقمونه! ما بی فرهنگ شدیم! ببخشید، بهتره بگیم فرهنگ ناب خودمون رو از دست دادیم، ما تاریخ خودمون رو فراموش کردیم، تو حال غرق شدیم و به فکر کلاس گذاشتنیم با تبریک های الکی سال نوی میلادی و ولنتاین و …
ما فرهنگ خودباختگی رو هر روز داریم ترویج میدیم! و از ماست که بر ماست …

خودباختگی فرهنگی
یعنی سال نوی میلادی را به هم تبریک گوییم و رسومات عید نوروز خود که سال های سال زودتر از میلاد مسیح برگزار می شده را سنت های از دور خارج شده و کهنه می خوانیم!
یعنی به جای استفاده از لغات ناب ایرانی، از لغت های عجیب و غریب انگلیسی و عربی و … استفاده کنیم تا بگوییم: آره، ما هم هستیم!
یعنی مثنوی مولوی را در کتابخانه بگذاریم تا خاک خورَد و به دنبال عرفان از طریق کتاب های پائولو کوئیلو باشیم!
یعنی ایلیاد و ادیسه را بارها بخوانیم و در بین دوستان نقد و تحلیل کنیم، اما ندانیم فردوسی چه حماسه ای ساخته …
یعنی جملات قصار بزرگان شرق و غرب را از حفظ به دیگران بگوییم و درس های آموزنده نتیجه گیری کنیم، اما حتی یک جمله از این همه بزرگ ایرانی را از بر نباشیم!
یعنی تاریخ تولد و مرگ فلان مثلا بزرگ غربی را بدانیم و در روز وفاتش جمله ای از او به دیگران هدیه دهیم و یادش را گرامی بداریم، اما حتی تاریخ مرگ حافظ را ندانیم و یک بیت شعر از او نگوییم!
یعنی …
یعنی مرگ باورهای اصیل یک ملت …
و ما! در حال مرگیم …

شخصیت ها فرهنگ رو می سازند و فرهنگ شخصیت ها رو!

پ.ن: در حد و اندازه های این جور نوشته ها نیستم، اما این بار واقعا بهم سخت گذشت!